Βλέπω συνέχεια postάκια με φωτογραφίες και ανάλογο περιεχόμενο για το ότι το μόνo κάθισμα είναι το ολόκληρο κάθισμα (deep squat) και οτιδήποτε άλλο είναι άχρηστο, όπως και για ολυμπιακές άρσεις.
Υπάρχουν ορισμένες μικρές λεπτομέρειες στην τεχνική εκτέλεση των ολυμπιακών άρσεων που μπορούν να διαφέρουν σε ανάγκη ή σκοπιμότητα όταν συγκρίνουμε αθλητές ή ακόμα περισσότερο weekend warriors με επαγγελματίες αρσιβαρίστες. Ο αρσιβαρίστας έχει ως τελικό σκοπό να σηκώσει όσο περισσότερα κιλά μπορεί στο snatch και clean and jerk και η τεχνική θα διαμορφωθεί αναλόγως.
Ένας αθλητής όμως που χρησιμοποιεί τις ολυμπιακές άρσεις για κάποιο άλλο σπόρ, ενδιαφέρεται να αναπτύξει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία θα έχουν μεταφορά εκτός γυμναστηρίου στις αθλητικές του επιδόσεις και όχι στο πόσα κιλά θα σηκώσει.
Η διαφορά είναι ότι σε έναν αθλητή πρέπει να μειώσεις τις πιθανότητες τραυματισμού τόσο μέσα στο γυμναστήριο, και ταυτόχρονα η προπονητική συνταγή θα πρέπει να τον κάνει αλεξίσφαιρο σε τραυματισμούς στο άθλημα του.
Οπότε, το πρωτεύον είναι να εκτελέσει τις ολυμπιακές άρσεις από τις πιο ασφαλείς θέσεις και όχι ίσως από θέσεις που του επιτρέπουν να σηκώσει περισσότερα κιλά. Παράδειγμα σε ένα κάθισμα, ένας αρσιβαρίστας θα μπει όσο πιο βαθιά γίνεται παρόλο που αυτό *μπορεί* να τον βάλει σε θέσεις όχι ιδανικές μηχανικά σε γόνατα και μέση. Είναι ένα ρίσκο όμως που αξίζει να πάρει.
Μήπως τελικά ρισκάρεις πολλά;