Μην αφήσεις τον πόνο να σε σταματήσει

Αν δεν έχεις ήδη, κάποια στιγμή θα το αντιμετωπίσεις. Κάθε άτομο βιώνει τραυματισμούς, μικρότερες ενοχλήσεις ή «ακατανόητους» πόνους κάποια στιγμή.

Αυτή τη στιγμή, προσωπικά αντιμετωπίζω ένα εκνευριστικό πρόβλημα με την μέση μου που με εμποδίζει από το να κάνω προπόνηση όπως θέλω. Είναι πραγματικά ενοχλητικό.

Αυτό το “πρόβλημα” δεν είναι καινούργιο. Είναι μια κήλη στην οσφυϊκή μοίρα που τσίμπησα αρκετά νεότερος και αφελής όταν ο εγωισμός υπερνικούσε της λογικής.

Όποιος-α είναι παθών γνωρίζει τι σημαίνει πόνος στη μέση. Στις σοβαρές περιπτώσεις το απλό περπάτημα φαίνεται σαν άθλος.

Πολλοί, λανθασμένα πιστεύουν ότι η ακινησία θα σε βοηθήσει.

Όμως, είναι σημαντικό να συνεχίσεις να κινείσαι αν είναι δυνατόν, ακόμα και στο όριο του πόνου.

Η άσκηση είναι ένα ισχυρό αναλγητικό – θα σε βοηθήσει να ξεφύγεις από τον πόνο πιο γρήγορα. Συμβάλλει στην ψυχολογική ευεξία σου και αποτρέπει την απώλεια της φυσικής λειτουργίας.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοείς τον πόνο.

Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τους τραυματισμούς με δύο τρόπους:

Αποφυγή:

Αποφεύγουν κινήσεις που μπορεί να προκαλέσουν πόνο. Με τον καιρό, αυτό μπορεί να αυξήσει την ευαισθησία στα ερεθίσματα του πόνου, διότι δεν αποδεικνύεις ποτέ στον εαυτό σου ότι η κίνηση είναι ασφαλής.

Η αποφυγή επίσης μπορεί να σημαίνει λιγότερη κοινωνικοποίηση ή αποφυγή διασκεδαστικών φυσικών δραστηριοτήτων. Αυτό ως αποτέλεσμα επηρεάζει τη διάθεσή σου, τις σχέσεις σου και, κατά συνέπεια, την ψυχική σου υγεία.

Επιμονή:

Η άλλη όψη του νομίσματος – να αγνοούν τον πόνο ή να προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν με λάθος τρόπο. Συχνά προσπαθούν να “κάνουν περισσότερα” για τον πόνο τους (π.χ. ενεργός στήριξη της κοιλιακής χώρας κατά τη διάρκεια της καθιστικής θέσης).

Παράδοξα, αν εξακολουθείς να επιμένεις ενώ πονάς, αυτό μπορεί να σε κάνει να συνηθίσεις νέα ερεθίσματα, όπου το μυαλό συνδέει κάποιες συμπεριφορές με συνεχή δυσφορία (π.χ. η στήριξη δεν βοηθά στον πόνο και το μυαλό σου καταλήγει να συσχετίζει τα δύο).

Πρέπει να βρεις μια ισορροπία. Ο πόνος είναι ένα περίπλοκο φαινόμενο και θα μπορούσα να σε κουράσω με όλους τους συναφείς παράγοντες (όπως άγχος, ύπνος, κοινωνική σύνδεση και προσωπικές πεποιθήσεις για τον πόνο που μπορούν να επηρεάσουν το πόσο πόνο αισθάνεσαι – ανεξάρτητα από την ύπαρξη τραυματισμού στους ιστούς).

Θεραπείες όπως η ψυχανάλυση, ο βελονισμός, μασάζ, κ.λπ. μπορούν να βοηθήσουν, αλλά με διαφορετικά αποτελέσματα για τον καθέναν. Μερικές φορές λειτουργούν, κάποιες φορές όχι.

Ωστόσο, η άσκηση είναι καθολική στην εφαρμογή της.

Έτσι, μου αρέσει να επιστρέφω σε μια βασική ιδέα: την βαθμονομημένη έκθεση. Η αλλιώς, συνέχισε την προπόνηση, αλλά κάντο εύκολο στην αρχή και αύξησε σταδιακά την ένταση/δυσκολία με τον χρόνο.

Γιατί λειτουργεί αυτή η προσέγγιση; Μερικές φορές, νιώθουμε πόνο ως μια επίκτητη αντίδραση σε ένα μοτίβο κίνησης. Η προπόνηση διδάσκει τον εγκέφαλο σου να μην φοβάται συγκεκριμένες κινήσεις.

Παραθέτω τρεις τρόπους πως να χρησιμοποιείς την βαθμονομημένη έκθεση:

Μπορείς να αλλάξεις το φορτίο;

Χρησιμοποιήστε τις ίδιες ασκήσεις που προκαλούν πόνο, αλλά μείωσε το φορτίο.

2. Μπορείς να αλλάξεις το εύρος κίνησης;

Μείωσε το εύρος της κίνησης. Αύξησε το σταδιακά με τον χρόνο.

3. Μπορείς να αλλάξεις την άσκηση;

Δοκίμασε μια διαφορετική άσκηση που χρησιμοποιεί το ίδιο γενικό πρότυπο κίνησης.

Συνοψίζοντας: βρες ένα “σημείο εισόδου” για την κίνηση. Αύξησε σταδιακά τη δυσκολία – είτε μέσω του φορτίου, είτε του εύρους κίνησης, είτε μέσω μιας πιο πολύπλοκης άσκησης.

Το να αισθάνεσαι λίγο άβολα είναι απόλυτα αποδεκτό. Στα όρια του πόνου όπως λέει και ο φυσιοθεραπευτής μου. Στόχος είναι το 2-3/10. Αν ο πόνος επιδεινωθεί μετά από μια προπόνηση, απλά κάνε ένα βήμα πίσω.

Αυτή η βασική ιδέα λειτουργεί για σχεδόν κάθε τύπο τραυματισμού. Είναι φυσιολογικό να έχεις κάποιες καλύτερες ή χειρότερες ημέρες κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης.

Είναι όπως η απώλεια βάρους δεν είναι γραμμική κατά τη διάρκεια μιας δίαιτας. Επικεντρώσου στην τάση και ακολούθησε τη διαδικασία.